بانگ نای او نوای عشق بود

ساز اگر می زد برای عشق بود

با نوای آتشینش سالها

سوخت از پروانه حالان بالها

نه تو می مانی و نه اندوه؛

و نه هیچ یک از مردم این آبادی؛

به حباب نگران لب یک رود قسم؛

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت؛

غصه هم می گذرد؛

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند؛

لحظه ها عریانند؛

به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز ...